Marije van Hunenstijn (20) heeft al vele sportsuccessen geboekt. Op haar elfde turnde ze op hoog niveau en sinds haar vijftiende doet ze mee aan het Nederlands Kampioenschap (NK) atletiek. Ze loopt de 100 meter sprint en zit bij het Nederlands dames estafetteteam onder de 23 jaar. Vorig jaar deed ze mee aan het WK Junioren in Amerika. Komende zomer vertrekt ze met het estafetteteam naar Estland, om daar het EK onder de 23 jaar te lopen. “Meedoen aan de Olympische spelen is mijn grote droom.” Super knap van Marije, vind je niet?
Afgelopen weekend heeft ze met het estafetteteam het limiet gelopen om mee te mogen doen aan het EK in Estland deze zomer. Wij interviewden Marije om meer over haar te weten te komen.
Op welke leeftijd ben je begonnen met sporten?
“Toen ik zes was, ben ik begonnen met turnen. Dat ging zo goed dat ik op mijn elfde aan het NK meedeed. Een jaar later gingen al mijn vriendinnen van turnen af. Het werd voor mij daardoor een stuk minder leuk en ik besloot te stoppen. Mijn trainster raadde me aan om op atletiek te gaan. Een week later had ik mijn eerste proefles bij AV’34 in Apeldoorn. Ik merkte dat ik het heel leuk vond en dat ik goede tijden liep. Op mijn 15e ben ik gevraagd voor de selectie en natuurlijk zei ik meteen ja.”
Wanneer merkte je dat je goed in atletiek was?
“Bij atletiek draait alles om tijden. Ik schreef me in voor wedstrijden om te kijken hoe ver ik kon komen. Al snel werden mijn tijden beter en ging ik me richten op de sprintonderdelen en horden. Ik ging meer trainen en werd beter. Bij NK’s stond ik vaak op het podium. Mijn middelbare school had een speciale regeling voor leerlingen die goed konden sporten. Zo hoefde ik bepaalde vakken niet te volgen en mocht ik eerder weg om te trainen.”
Hoe vaak train je in de week?
“Ik train nu vijf keer in de week. In totaal zo’n twaalf uur. Dit is meer geweest, maar omdat ik de afgelopen tijd geblesseerd ben geweest moest ik het wat rustiger aandoen. Gelukkig ben ik het nu weer aan het opbouwen.”
Geblesseerd?
“Aangezien mijn gewrichten door het turnen heel soepel zijn, kreeg ik twee jaar geleden last van zo’n beetje alles waar je last van kon hebben. Je gaat steeds harder lopen en je lichaam moet de klappen kunnen opvangen. Ik zal er altijd last van blijven houden, maar het gaat in ieder geval al een stuk beter dan twee jaar geleden. Ik loop alleen geen horden meer, omdat je daar sneller blessures van krijgt.”
Vorig jaar heb je meegedaan aan het WK Junioren in Amerika. Hoe was dat?
“Dat was heel gaaf! De voorbereidingen waren al heel spannend. Er was bij het estafetteteam nog één plek over voor iemand die mee zou mogen naar Amerika. Tijdens een van mijn laatste wedstrijden van dat seizoen, heb ik het limiet gelopen en mocht ik mee. Een limiet is een bepaalde tijd die je moet lopen om mee te mogen doen aan een EK of WK. Ik was toen zo blij dat ik na de wedstrijd heel hard heb gehuild. Het WK duurde twee weken, maar wij waren er al een week eerder. Het is belangrijk dat je goed tot rust bent gekomen voordat je aan de wedstrijden begint. We sliepen tijdens deze drie weken in een hotel met alle andere teams die meededen. Ik heb heel veel nieuwe mensen leren kennen en het was een hele leerzame en leuke ervaring.”
Nederlands dames estafetteteam onder 23 jaar. Marije tweede van links.
Hoe sta je er nu voor tegenover je concurrenten?
“Ik zit in een lichting met sterke sprintsters. Op het scorebord van alle meiden met dezelfde leeftijd, sta in nu tweede van heel Nederland. Van alle dames achtste. Afgelopen weekend heb ik met het estafetteteam het limiet voor het EK onder de 23 gelopen. Deze zomer zullen we Nederland vertegenwoordigen in Estland. Daar heb ik echt super veel zin in!”
Kun je je sociale leven goed combineren met de vele trainingen en wedstrijden?
“Soms is het wel lastig, bijvoorbeeld als ik heel moe ben. Ik moet dan mijn rust nemen, zodat ik weer energie heb voor de volgende training. Als ik dan met mijn vriendinnen heb afgesproken is het lastig om dat af te zeggen. Meestal heb ik de avonden vrij en maak ik dan tijd voor mijn vrienden. Ik vind het namelijk belangrijk om dit te onderhouden. Soms mis ik feestjes of verjaardagen. Dat vind ik wel heel jammer.”
Hoe denken je vriendinnen over jouw succes?
“Mijn vriendinnen steunen me allemaal heel erg en zijn blij voor me als ik een goede tijd heb neergezet. Op wedstrijden merk ik soms wel jaloezie. Alleen als je geblesseerd bent vragen ze naar je of ze feliciteren je niet. In het begin vond ik dat wel heel vervelend, omdat ik niet snapte waarom ze het me niet gunden. Uiteindelijk zag ik dat het jaloezie was en dus een vorm van zwakte. Ik kan er nu goed mee omgaan.”
Wat vind je moeilijk aan het topsportleven?
“Ik vind het moeilijk om goed naar mezelf te luisteren. Wat wil ik wel en wat wil ik niet? Ik vind keuzes maken lastig en laat dat graag aan andere mensen over. Met blessures is dit bijvoorbeeld heel moeilijk. Ga je door om ervoor te zorgen dat je sterk blijft of stop je om rust te nemen?”
Wat hoop je te bereiken?
“Deze zomer hoop ik met het estafetteteam eerste te worden op het EK in Estland. Volgend jaar maak ik de stap naar een nieuwe trainingsgroep. Het zal dan allemaal nog serieuzer worden. Ik hoop dan bij de nationale selectie te zitten en aan grote toernooien mee te doen. Mijn grote droom is om mee te doen aan de Olympische Spelen. Wanneer? Zo snel mogelijk!”
Heb je nog tips voor meiden die ook zo goed willen worden als jij?
“Ook de moeilijke momenten horen erbij en daar moet je doorheen. Dat is niet leuk maar je wordt er wel sterk van. Blijf in jezelf geloven en houd moed. Je bent sterker dan je denkt.”
Lees ook:Oranje kan kwalificatie voor WK in Brazilië afdwingen
Lees ook:Jongeren worden aangepakt voor eigen bestwil
Lees ook:Wie wint The Voice? Ivar, Floortje, Johannes of Leona!
Lees ook:Nederland – Estland WK-kwalificatieduel live op tv
Lees ook:Slechte zomer, veel gezeik